Afschaffing maximumtarief berust niet op zorgvuldige besluitvorming

X is ijsco-venter en heeft sinds 2013 een doorlopende vergunning voor drie dagdelen per dag. De gemeente Epe hanteerde tot 2016 een gemaximeerd tarief van 300% van het voor één dagdeel geldende tarief. In de Verordening precariobelasting 2016 is deze maximering niet meer opgenomen (nieuwsservice 2020, week 3, ECLI:NL:GHARL:2019:11013) en nieuwsservice 2021, week 2, ECLI:NL:HR:2021:34). Het verwijzingshof overweegt dat de gemeenteraad bij de invoering van de precariobelasting in 1987 bewust heeft gekozen voor maximering van het tarief, om ondernemers zoals X, die afhankelijk zijn van het seizoen en het weer, tegemoet te komen. De gemeenteraad heeft niet gemotiveerd waarom de destijds bedachte tegemoetkoming werd afgeschaft. De enkele reden dat het systeem eenvoudiger moest worden, acht het hof daarvoor onvoldoende. De gemeenteraad heeft geen vragen gesteld, omdat hij daartoe niet werd aangezet door het onderzoeksrapport. In dit rapport is het afschaffen van het maximumtarief als zodanig niet benoemd. Dat er geen vragen zijn gesteld betekent dus niet, zoals de heffingsambtenaar veronderstelt, dat alle belangen zijn meegenomen, maar juist dat het belang van degenen die meer gingen betalen, niet is meegewogen. De afschaffing van het maximumtarief berust niet op een zorgvuldige besluitvorming. Het hof kan niet beoordelen of er strijd is met algemene rechtsbeginselen of algemene beginselen van behoorlijk bestuur ten aanzien van X. De verordeningen worden voor dit geval buiten toepassing gelaten. De aanslagen precariobelasting voor 2016 en 2017 worden vernietigd (nieuwsservice 2022, week 15, ECLI:NL:GHSHE:2022:936).
De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie ongegrond met toepassing van art. 81 RO.