Geen geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel

Aan belanghebbende is voor 2000 een navorderingsaanslag opgelegd, omdat uit controle is gebleken dat aan belanghebbende door zijn werkgever in 2000 een auto ter beschikking is gesteld, die echter niet is aangegeven. Belanghebbende heeft op vragen van de inspecteur geantwoord dat hij niet beschikt over een auto van de zaak, dat de jaaropgaaf van de werkgever daaromtrent onjuist is, en dat deze opgaaf is gewijzigd. De inspecteur heeft vervolgens zonder nader onderzoek de aangifte 1999 gevolgd.
De Hoge Raad oordeelt dat de uitspraak van het hof en de gedingstukken geen andere conclusie toelaten dan dat belanghebbende bij de aanslagregeling 1999 – die plaatsvond vóórdat de primitieve aanslag 2000 werd opgelegd - het standpunt van de inspecteur dat hij in 1999 beschikte over een auto van de zaak uitdrukkelijk heeft tegengesproken en deze tegenspraak vergezeld heeft doen gaan van een gewijzigde jaaropgaaf van zijn werkgever. Belanghebbende geeft aan dat de feitelijke situatie in 1999 geen andere was dan in 2000. Nu vaststaat dat in 2000 wél een auto ter beschikking is gesteld, komt een en ander erop neer dat belanghebbende het gestelde vertrouwen wil ontlenen aan het feit dat de inspecteur zonder verder onderzoek belanghebbendes eigen onjuiste inlichting als juist heeft aanvaard. Uit dat laatste volgt echter geenszins dat de inspecteur zich daarbij bewust moet zijn geweest van de feitelijke stand van zaken - eerder ligt het tegendeel voor de hand -, zodat uit alleen bedoelde aanvaarding geen vertrouwen kon worden geput van een gelijksoortige behandeling in een geval waarin de inspecteur wél van die stand van zaken op de hoogte zou zijn.
De Hoge Raad verklaart het tegen de uitspraak van de inspecteur ingestelde beroep ongegrond.