Geen wettelijke grondslag voor 2 v.e.

In hoger beroep (nieuwsservice 2009 week 34) heeft het Gerechtshof ’s-Gravenhage overwogen dat gelet op de in de Wvo neergelegde forfaitaire bepaling van de vervuilingswaarde voor woonruimten, het waterverbruik niet van belang is. Als uitgangspunt is vastgelegd dat de vervuilingswaarde wordt gesteld op een gelijk aantal inwonerequivalenten per woonruimte met een maximum van 3. Met ingang van 1 januari 1989 is dit uitgangspunt genuanceerd; voor een woonruimte die wordt bewoond door 1 persoon, wordt de vervuilingswaarde gesteld op 1 inwonerequivalent. Volgens de wetsgeschiedenis is voor dit forfaitaire systeem gekozen uit doelmatigheidsoverwegingen. Verder heeft de wetgever blijkens de wetsgeschiedenis om verschillende redenen afgezien van een heffing naar het waterverbruik dan wel op basis van de feitelijke woningbezetting. Met het gebruik van een (belasting)forfait wordt in het algemeen beoogd om een zo groot mogelijk aantal gevallen aan een eenvoudig te hanteren regeling te onderwerpen. Inherent aan een dergelijk forfait is dat met individuele omstandigheden geen rekening wordt gehouden. Gevolg is dat toepassing daarvan in concrete gevallen kan leiden tot een hogere of lagere heffing dan waartoe de regeling zonder het bestaan van het forfait zou hebben geleid. De vraag of de Wet of de Verordening in een andere regeling zou moeten voorzien, staat niet ter beoordeling van de rechter. Het is hem immers niet toegestaan op de stoel van de wetgever plaats te nemen en de innerlijke waarde of de billijkheid van de wet of de daarop gebaseerde regelgeving te beoordelen. De Hoge Raad heeft het beroep in cassatie afgedaan met toepassing van artikel 81 RO.