Hooggelegen landgoed op de Veluwe veroorzaakt geen waterbezwaar

Aan belanghebbende zijn voor de jaren 1997 t/m 1999 en 2001 t/m 2005 aanslagen omslag ongebouwd opgelegd, die na bezwaar, zijn gehandhaafd. Rechtbank Zutphen heeft de beroepen ongegrond verklaard. Hof Arnhem heeft de uitspraak van de rechtbank vernietigd en de aanslagen vernietigd. Vervolgens heeft het waterschap cassatie ingesteld.
De aanslagen hebben betrekking op twee bospercelen met een oppervlakte van in totaal bijna 120 hectare, die tezamen een landgoed vormen en gelegen zijn in het hoofdstroomgebied Veluwemeer. Het landgoed ligt op een hoogte van circa 22 meter boven NAP, de grondwater-spiegel ligt circa 10 meter lager. Het landgoed heeft geen greppels, sloten of watergangen. In geschil is of het landgoed terecht is ingedeeld in de omslagklasse voor ongebouwde onroerende zaken, gelegen in gebieden die belang hebben bij het in een ander gebied gelegen water-gangenstelsel dan wel ongebouwde onroerende zaken gelegen in uiterwaarden die een beperkt belang hebben bij het daar aanwezige watergangenstelsel en bij bemaling.
Het hof heeft geoordeeld dat het landgoed geen belang heeft bij het oppervlaktewater-kwantiteitsbeheer en daarom moet worden ingedeeld in een andere omslagklasse (nulklasse). Het hof heeft vastgesteld dat uit het landgoed geen zichtbare bovengrondse doch enkel ondergrondse onzichtbare afstroming kan plaatshebben. De vraag is derhalve, of het landgoed belang heeft bij het oppervlaktewaterkwantiteitsbeheer in die zin, dat het landgoed via ondergrondse onzichtbare afstroming waterbezwaar levert. Daarbij moet ervan worden uitgegaan dat daarvan alleen sprake is, indien die afstroming zodanig is dat zij kosten veroorzaakt, bijvoorbeeld doordat bij de dimensionering van de waterstaatkundige werken daarmee rekening moet worden gehouden. Het waterschap is ervan uitgegaan dat als waterstaatkundige eenheid heeft te gelden het gehele deel van de Veluwe benoorden de lijn Apeldoorn-Harderwijk, tezamen met de lagere randgebieden aan weerszijden, langs de Randmeren respectievelijk de IJssel. Binnen dat deel van de Veluwe liggen gebieden die tot vier verschillende omslagklassen behoren. Dat betekent naar het oordeel van het hof dat die gebieden op, in waterhuishoudkundig opzicht, relevante punten verschillen in hoedanigheid of ligging in de zin van artikel 120, zevende lid, van de Waterschapswet. Het hof heeft geoordeeld dat het door het waterschap bedoelde gebied niet kan worden aangemerkt als een in waterstaatkundig opzicht als eenheid te beschouwen gebied. Het waterschap betoogt, dat het hof is uitgegaan van een onjuiste opvatting van het begrip waterstaatkundige eenheid. Belanghebbende stelt dat het landgoed - door het ontbreken van ondergrondse afstroming - geen waterbezwaar veroorzaakt. Het waterschap kan ter ontkrachting van dat verweer niet volstaan met verwijzing naar gebieden met een andere hoedanigheid of ligging die het zelf, tezamen met het gebied waarin het onderhavige landgoed ligt, uit hoofde van zijn waterschapstaken of op enige andere waterstaatkundige grond als één waterstaatkundige eenheid beschouwt en waarvan vaststaat dat deze wél waterbezwaar veroorzaken. Honorering van die enkele verwijzing zou immers betekenen dat het waterschap naar eigen inzicht zou kunnen bepalen welk gebied met het landgoed in waterhuishoudkundig opzicht een eenheid vormt. Daarom diende het waterschap aannemelijk te maken dat waterbezwaar wordt veroorzaakt vanuit een gebied waarbinnen het landgoed is gelegen en dat zich van andere gebieden onderscheidt in de wijze waarop daarin water wordt opgenomen of daaruit water wordt afgevoerd. In 's hofs oordeel ligt besloten dat de heffingsambtenaar geen feiten aannemelijk heeft gemaakt die meebrengen dat het landgoed met het gebied in waterhuishoudkundig opzicht een eenheid vormt.
De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie ongegrond.