Geen naar willekeur vastgesteld tarief

Aan belanghebbende is een aanslag precariobelasting / liggeld voor woonschepen opgelegd door het Stadsdeel Centrum van de gemeente Amsterdam. In hoger beroep is in geschil de vraag of de Verordening precariobelasting verbindend is.
Het Gerechtshof Amsterdam oordeelt in hoger beroep dat de betreffende verordening verbindt. In het arrest van 8 oktober 2004, nr. 37 631, BNB 2005/22, heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de billijkheid van verordeningen in het algemeen aan het oordeel van de rechter is onttrokken en dat eerst aan onverbindendverklaring kan worden toegekomen als er een regeling zou zijn getroffen die in strijd is met enig algemeen rechtsbeginsel, of waarvan het op voorhand duidelijk is dat zij moet leiden tot een heffing die de wetgever bij het toekennen van de heffingsbevoegdheid niet op het oog kan hebben gehad. Nu de verordening met inbegrip van de daarbij behorende tarieventabel een besluit is, inhoudende een algemeen verbindend voorschrift, is op grond van artikel 3:1 van de Awb hierop het motiveringsvereiste van artikel 3:46 van de Awb niet van toepassing. Volgens het hof is geen sprake van een naar willekeur vastgesteld tarief en is de tariefbepaling niet in strijd met enig algemeen rechtsbeginsel, noch is sprake van een onredelijke en willekeurige heffing die de wetgever bij het toekennen van de heffingsbevoegdheid niet op het oog kan hebben gehad. Het bedrag van de aanslag is op zichzelf niet extreem hoog en het is ook niet onredelijk om binnen het Stadsdeel Centrum een uniform tarief toe te passen, ongeacht de aantrekkelijkheid van de ligplaats. Het hof verklaart het hoger beroep ongegrond.
De Hoge Raad heeft het beroep in cassatie afgedaan met toepassing van artikel 81 RO.