Na terugwijzing geldt wettelijke termijn

De heffingsambtenaar van BSR heeft het bezwaar van belanghebbende van 17 maart 2015 niet ontvankelijk verklaard. De rechtbank heeft bij uitspraak van 11 augustus 2015 het beroep gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar vernietigd en de zaak teruggewezen naar de heffingsambtenaar, zodat opnieuw uitspraak op bezwaar kon worden gedaan. Belanghebbende heeft op 7 oktober 2015 de heffingsambtenaar in gebreke gesteld. De heffingsambtenaar heeft op 19 december 2015 opnieuw uitspraak op bezwaar gedaan en daarbij het verzoek om een dwangsom afgewezen, omdat voor het eind van het kalenderjaar uitspraak op bezwaar is gedaan.
Als de rechtbank de uitspraak op bezwaar van de heffingsambtenaar heeft vernietigd en hem daarbij heeft opgedragen om opnieuw uitspraak op bezwaar te doen, kan de rechtbank op de voet van datzelfde artikel bepalen dat wettelijke voorschriften over de voorbereiding van het nieuw te nemen besluit (gedeeltelijk) buiten toepassing blijven en daarbij ook aan het bestuursorgaan een termijn stellen voor het nieuw te nemen besluit. Aangezien de rechtbank dit niet heeft gedaan, is er geen reden om af te wijken van de wettelijke voorschriften en termijnen zoals deze gelden in de bezwaarfase. Dit betekent dat bij een terugwijzing naar de heffingsambtenaar om het bezwaar opnieuw in behandeling te nemen, zonder dat daarbij door de rechter aan de heffingsambtenaar een termijn is gesteld, de wettelijke termijn van artikel 30, negende lid, van de Wet WOZ geldt. Daarvoor bestaat te meer aanleiding nu de wetgever destijds bewust heeft gekozen voor een beslistermijn die afwijkt van de termijn die is neergelegd in de Awb, om zo rekening te houden met de ‘piekbelasting’ van lagere overheden en de afdoening van bezwaarschriften over het kalenderjaar uit te smeren (Kamerstukken II, 2007-2008, 31 206, nr. 7, pag. 15). Nu de heffingsambtenaar binnen de wettelijke termijn uitspraak op bezwaar heeft gedaan, was hij niet in gebreke.