Maximale vergrijpboetes dienen draagkrachtig te worden gemotiveerd

De heffingsambtenaar van hoogheemraadschap De Stichtse Rijnlanden heeft aan belanghebbende voor de jaren 2004 tot en met 2007 navorderingsaanslagen verontreinigingsheffing met vergrijpboetes opgelegd. Belanghebbende heeft hiertegen bezwaar gemaakt en de voorzieningenrechter van Rechtbank Utrecht verzocht deze beschikkingen te schorsen. Aan de gegevens van een in 2007 uitgevoerd onderzoek heeft de heffingsambtenaar de conclusie verbonden dat belanghebbende over de belastingjaren 2004 tot en met 2007 opzettelijk te lage vervuilingswaarden heeft aangegeven en niet heeft voldaan aan de voorwaarden verbonden aan de door hem jaarlijks afgegeven meetbeschikking. Tevens zijn maximale vergrijpboetes opgelegd, omdat het naar zijn mening te wijten is aan opzet of grove schuld dat te weinig belasting is geheven.
De voorzieningenrechter oordeelt dat de heffingsambtenaar bevoegd was om met toepassing van artikel 11 van de AWR ambtshalve navorderingsaanslagen op te leggen en deze schattenderwijs vast te stellen. Onder deze omstandigheden is het aan belanghebbende om de onjuistheid van de aanslagen overtuigend aan te tonen (Gerechtshof Amsterdam 13 februari 2008, nr. 07/00028, LJN BD4327). Voor zover het bezwaar gericht is tegen een vergrijpboete is het aan de heffingsambtenaar om te bewijzen dat sprake is van opzet of grove schuld. De voorzieningenrechter stelt dat belanghebbende zich ervan bewust moet zijn geweest dat de aangiftes niet juist konden zijn. Daarmee is echter niet gegeven dat maximale vergrijpboetes moeten worden opgelegd. Deze moeten worden gemotiveerd, waarbij aandacht moet worden geschonken aan het evenredigheidsbeginsel (artikel 5:46 van de Awb). Naar het oordeel van de voorzieningenrechter ontberen de beschikkingen een draagkrachtige motivering en worden ze in zoverre geschorst.
De voorzieningenrechter wijst het verzoek om schorsing van de naheffingsaanslagen af en schorst de beschikkingen voor zover daarbij vergrijpboetes zijn opgelegd.