Woning en bedrijfsgebouwen vormen afzonderlijke onroerende zaken

Onder verwijzing naar vaste jurisprudentie (o.a. Hoge Raad 30 september 2005, LJN AU3550 en Hoge Raad 17 november 2006, LJN AZ2380) oordeelt het hof dat het begrip onroerende zaak, indien er geen aanwijzingen zijn voor een andere betekenis, dient te worden verstaan in de civielrechtelijke betekenis. Dit brengt met zich mee dat onder een eigendom in de zin van de verordening een bouwsel moet worden verstaan, dat onafhankelijk van andere bouwsels kan worden gebruikt en zich naar de verkeersopvatting leent voor verticale splitsing door afzonder-lijke overdracht van de eigendom. De stukken van het geding en het verhandelde ter zitting laten volgens het hof geen andere gevolgtrekking toe, dan dat de woning en de bedrijfsgebou-wen fysiek van elkaar gescheiden bouwsels zijn. De stelling van de heffingsambtenaar van de gemeente Oss dat de woning en de bedrijfsgebouwen één onroerende zaak zijn, omdat ze tot één kadastraal perceel behoren en niet gesplitst zijn, wijst het hof als onjuist van de hand. Uit de uitspraken van de Hoge Raad volgt immers dat niet van belang is of de bouwsels zijn gesplitst, maar of splitsing mogelijk is. Het hof voegt daaraan toe dat vaststaat dat het van de bedrijfsgebouwen afkomstige hemelwater niet op de gemeentelijke riolering wordt geloosd. Dat van de bedrijfsgebouwen ander water dan hemelwater afkomstig zou zijn en dat dit water op de riolering zou worden geloosd, is niet gesteld of gebleken. De bedrijfsgebouwen zijn naar het oordeel van het hof derhalve niet aan te merken als een eigendom dat direct of indirect op de gemeentelijke riolering is aangesloten. Het hof verklaart het beroep gegrond.