Gebruik van objectieve maatstaf die in voldoende mate in relatie staat tot het belastbare feit

Belanghebbende is eigenaar en gebruiker van een woonark met een oppervlakte van 115 m².
De aanslag is opgelegd op basis van een fictieve oppervlakte van 129 m². De heffingsambte-naar van de gemeente Amsterdam heeft een aanslag precariobelasting opgelegd en deze na bezwaar gehandhaafd. De Rechtbank Amsterdam heeft het beroep ongegrond verklaard.
Het hof onderschrijft het oordeel van de rechtbank dat de heffing van precariobelasting gebaseerd op de oppervlakte van een object op basis van, kort gezegd, de grootste rechthoek zoals in de verordening omschreven, binnen de door artikel 219, tweede lid, van de Gemeen-tewet gestelde grenzen blijft. Het hof is voorts van oordeel dat er geen onredelijke of willekeu-rige belastingheffing is. Deze heffingsmaatstaf leidt er weliswaar toe dat van belanghebbende precariobelasting geheven wordt over een groter oppervlak dan het door de woonark werkelijk inbeslaggenomen oppervlak, maar dit leidt, evenals de omstandigheden dat een deel van het oppervlak mogelijk dubbel in de heffing wordt betrokken en dat de woonboot op vordering van de gemeente versmald is, niet tot een onredelijke of willekeurige belastingheffing. De heffings-ambtenaar maakt, binnen de grenzen van de Gemeentewet, gebruik van een objectieve maatstaf die in voldoende mate in relatie staat tot het belastbare feit. Dat de belastingheffing anderszins in strijd komt met enig algemeen rechtsbeginsel is niet gebleken, daargelaten nog dat in de door de heffingsambtenaar naar voren gebrachte elementen van eenvormigheid en efficiency een objectieve rechtvaardiging daarvoor zou kunnen worden gevonden.
Het hof verklaart het hoger beroep ongegrond.