Rechtbank onbevoegd bij verzoek om immateriële schadevergoeding

Belanghebbende heeft voor de jaren 1995-2000 geprocedeerd over navorderingsaanslagen. In verband met de lange behandelperiode hiervan is over de periode 2008 tot 2017 op verzoek van belanghebbende een vergoeding voor immateriële schade toegekend. Belanghebbende meent dat zij ook recht heeft op immateriële schadevergoeding voor de periode 2002 tot 2008, hoewel ze abusievelijk alleen om vergoeding voor de periode 2008 tot 2017 heeft gevraagd. De inspecteur heeft dat verzoek afgewezen. Vervolgens heeft belanghebbende wederom een verzoek ingediend. De inspecteur heeft dat verzoek aangemerkt als bezwaarschrift en dit niet-ontvankelijk verklaard. Belanghebbende heeft wederom een verzoek gedaan, en de inspecteur heeft dit verzoek op grond van art. 6:15 Awb doorgestuurd naar de rechtbank.
De rechtbank overweegt dat het besluit van de inspecteur niet een besluit is in de zin van art. 26 AWR, waardoor de belastingrechter onbevoegd is. Volgens de in het bestuursrecht geldende jurisprudentie moet de rechtmatigheid van een schadebesluit worden beoordeeld aan de hand van de regels die gelden voor de beoordeling van de rechtmatigheid van het schadeveroorzakende besluit. Door deze jurisprudentie wordt echter geen rechtsingang naar de belastingrechter gecreëerd. De algemene bestuursrechter is ook niet bevoegd, aangezien deze slechts bevoegd is kennis te nemen van een beroep wanneer hij ook bevoegd zou zijn te oordelen over een beroep tegen de uitoefening van de publiekrechtelijke bevoegdheid zelf die de schade veroorzaakt. In casu gaat het over navorderingsaanslagen waarbij de belastingrechter bevoegd is om te oordelen over een beroep. Omdat sprake is van schade die zou zijn veroorzaakt door beslissingen genomen op grond van belastingwetgeving, zijn zowel de belastingrechter als de algemene bestuursrechter onbevoegd.