Watertoeristenbelasting; niet voldoen aan aangifteplicht

Ingevolge de Verordening Watertoeristenbelasting 1981 van de gemeente P wordt een toeristenbelasting geheven ter zake van het houden van verblijf op het water van het tot het territoir van de gemeente behorend watergebied door personen die niet in het persoonsregister van de gemeente zijn opgenomen en is belastingplichtig de eigenaar, pachter, huurder of gebruiker van water die tegen betaling gelegenheid tot ligging biedt aan vaartuigen aan boord waarvan een of meer personen als vorenbedoeld verblijf houden.
Belanghebbende heeft het haar toegezonden aangiftebiljet ingediend, voorzien van datering en een onleesbare handtekening, maar slechts gedeeltelijk ingevuld en zonder de erbij behorende hulpstaten. De voor die invulling nodige gegevens konden door belanghebbende niet worden geput uit een reeds door haar gevoerde administratie noch daaruit op betrekkelijk eenvoudige wijze worden afgeleid. De Hoge Raad overweegt dat het oordeel van het hof, dat niet kan worden gezegd dat belanghebbende niet de vereiste aangifte heeft gedaan, geen blijk geeft van een onjuiste opvatting van het begrip "de vereiste aangifte'' als bedoeld in art. 29 AWR. Het Hof heeft terecht het gebruik dat vaste ligplaatshouders van hun schip plegen te maken, aangemerkt als het houden van verblijf op het water in de zin van de verordening. Het Hof behoefde in art. 276 Gemeentewet geen aanleiding te vinden tot een ander oordeel of tot een onderzoek van de vraag of het verblijf plaatsvond voor toeristische doeleinden.
De Verordening dient het bedrag van de belasting afhankelijk te stellen van feiten en omstandigheden die verband houden met de duur van het verblijf en het aantal personen dat verblijf houdt. Daar het forfaitair vastgestelde tarief niet aan die eis voldoet, is het in strijd met art. 276 Gemeentewet en daarom onverbindend.
De Hoge Raad verwijst het geding voor onderzoek naar het bedrag dat verschuldigd is volgens het niet-forfaitaire tarief.